American Repertory Theatre’ın müzikali Evita”, 30 Temmuz’a kadar Loeb Drama Merkezi’nde sahneleniyor.
Evita’nın yönetmeni Sammi Cannold ikonik müzikal vizyonunu American Repertory Theatre’ın Sanat Yönetmeni Diane Paulus, Terrie ve Bradley Bloom ile paylaşıyor.
Soru-Cevap
Sammi Cannold
PAULUS: “Evita” için çok heyecanlıyız. En baştan başlamak istiyorum – bize bu prodüksiyonun şimdiye kadarki yolculuğundan bahseder misiniz?
Cannold: Uzun bir yolculuk oldu: İlk kez gençken bir “Evita” prodüksiyonu gördüm. 2012’deki canlanmayı Broadway’de gördüm ve Evita’nın hikayesi beni tamamen sarstı. Sanatta bende bu kadar derinden yankı uyandıran hiçbir şeyle karşılaşmamıştım. Pek çok genç kadının olmadığı odalarda söz sahibi olmak isteyen, insanların hayatlarında bir fark yaratmak isteyen ve birçok yönden bu hırslarının yanlış anlaşıldığını hisseden genç bir kadının hikayesiydi ve ben o kadar çekildi ki.
Üniversiteye gittiğimde, “Ben sadece bir ‘Evita’ prodüksiyonu yönetmek istiyorum” diyerek herkesi delirtmiştim. 1.700 kişilik bir sahne önü tiyatromuz vardı ve oradaki muhteşem tiyatro ve performans çalışmaları departmanı sonunda bir prodüksiyon yapmama izin verdi. tezim için o tiyatroda. Parçada hala boğuştuğumuz bazı fikirlerle ilk kez o zaman dalga geçmeye başladım.
Dört yıl sonra ve ben mezun olduktan sonra, New York City Center Encores’un eski sanat yönetmeni Jack Viertel bana New York’ta nasıl bir canlanma yapmak istediğimi sordu. “Biliyorsun, ‘Evita’ en sevdiğim müzikal.” dedim. Ve bana 2019’da şovu yönetmem için hayatımı değiştiren bir fırsat verdiler. City Center’da şovları sergilemek için 10 gününüz var – bunlar tam yapımlar, ancak hızlı bir şekilde ateşleniyorlar ve bu sevincin bir parçası onlardan. Ama şimdi, daha uzun bir süreçte derinlere inme fırsatına sahip olmak – ve dört yaş büyük olmak – çok farklı hissettiriyor. Minnettarım ve çok heyecanlıyım.
Yönetmen Sammi Cannold, Fundación Eva Perón tarafından verilen oyuncak bebekle. “Serveti yeniden dağıtmakla çok ilgiliydi ve bu arzusunun bir kısmı, çok fakir bir çocukluk deneyiminden geliyordu.”
Maria Baranova’nın fotoğrafı
PAULUS: Biraz da skordan bahsedelim. Gençken canlanmayı görmeden önce müziği biliyor muydunuz?
Cannold: Sanırım, herhangi bir tiyatro çocuğu gibi, “Benim için Ağlama, Arjantin”i biliyordum. Ama bağlamı bilmiyordum ve olay örgüsünü bilmiyordum. Hikayeye ve yazarların onu nasıl anlattığına hemen bağladım. Tabii ki tüm skor ikonik ve çarpıcı.
PAULUS: Şovda onca çalışmadan sonra favori bir şarkın var mı?
Cannold: En sevdiğim şarkı “Rainbow High”. Bana göre, sayının vokal jimnastiği, Eva’nın hırsı ve duygusuyla güzel bir sinerji oluşturuyor. Bu şarkıyı seviyorum ve onu parkın dışına çıkarabilecek bir sanatçıyla çalışmak heyecan verici.
PAULUS: Skor çok içgüdüsel. Bence Andrew Lloyd Weber’in en iyilerinden biri.
Cannold: Bu benim favorim, kesinlikle. Eva’nın ruhunu yakalama şekli benim için olağanüstü. Ve Tim Rice’ın sözleri çok şiirsel, çok zekice. Bu yapımla ilgili çalışmalarım sırasında senaristlerle sohbet ettiğim için çok şanslıyım. Şovun farklı unsurlarının doğuşunu duymak ve masaya getirmeyi umduğumuz bazı fikirler hakkında geri bildirimlerini almak büyük bir hediyeydi.
Üretimimizin Hal Prince’in silinmez orijinaline saygı göstermesi de benim için önemli. Üretimimizin o yapımın torunu olmasını arzuluyoruz – Hal’in yaptığını kopyalamak anlamında değil, 40 yıl sonra yeni nesiller “Evita” ile karşılaştığında yönetmenliğinin bazı ikonik unsurlarını kutlamak istiyoruz. ”
PAULUS: Dizi için araştırma sürecinizden biraz bahseder misiniz?
Cannold: Ben çok şanslıydım. Son 12 yılda, hibe destekli araştırma yapmak, Eva’nın mirasının tarihini ve Arjantin’deki Peronizm’i derinlemesine araştırmak ve kültürel bağlamı gerçekten anlamak için dört kez Arjantin’e gittim. Bu olağanüstüydü, çünkü 1940’larda ve 50’lerde Peron’un altında yaşayan insanların çoğu benimle ve bu araştırma gezilerinin ikisinde lider olan dizinin yönetmen yardımcısı Rebecca Aparicio ile konuşmaya istekliydi. Hala çok canlı olan tarih hakkında sohbetler yapmak inanılmazdı. Bu rejimin ve Eva’nın First Lady olarak saltanatının – hem iyi hem de kötü – etkisi hala hissedilir. Ayrıca o dönemin fiziksel kanıtlarını bulmak ve üretimle paylaşmak için birçok antika pazarını ziyaret etmeliyim.
“Evita” prova odasında antika Arjantin kimlik kartları.
Maria Baranova’nın fotoğrafı
PAULUS: Ne buldun?
Cannold: Pek çok harika şey: Fundación Eva Perón tarafından çocuklara verilen bir oyuncak bebek, çocuklara verdiği her şeyi anlatan resimli kitaplar – çok fazla propaganda yapıldı. Ama biliyorsun, o gerçekten bir Robin Hood’du. Zenginliği yeniden dağıtmakla çok ilgiliydi ve bu arzunun bir kısmı, çok fakir bir çocukluk deneyiminden geliyordu. Nedense bu antika pazarlarında çok sayıda eski kimlik kartı satılıyor, bu yüzden Arjantin’e her gidişimde birazını geri getirdim. Karakterlerini geliştirmek için bir başlangıç noktası olarak kullanmaları için onları topluluğa veriyorum. Bununla çok eğlendiler.
PAULUS: Bu harika.
Cannold: Bana göre, bu tarihin gerçekmiş gibi hissettirilmesiyle ilgili. Bu olayları gerçekten yaşayan insanlara karşı bir sorumluluğumuz var: onların hikayelerini doğru bir şekilde, gerçekliği olabildiğince nesnel bir şekilde tasvir ederek anlatmalıyız. Aynı zamanda, “Evita”nın pek çok prodüksiyonunu izledim ve onlar hakkında çok düşünceliyim, çünkü hikayenin bu kişinin sadece “kendi yolunda uyuyan” bir kadın bakış açısıyla anlatıldığını gördüm. üst” ve daha fazlası değil. Bir metnin bundan çok daha fazlasını söyleyen yorumu beni rahatsız ediyor ve bu yapımda bu anlatıyı alt üst etmeye çalışıyoruz.
PAULUS: Sence “Evita”nın hangi unsurları bugün içinde yaşadığımız anla örtüşüyor?
Cannold: Eva’nın ataerkil bir toplumda yaşayan genç bir kadın olarak gidişatının 2023 yılında sayfadan atladığını düşünüyorum. Müzikal 1970’lerde yazıldı, ancak yazarlar bu genç kadının iktidara yükselişi hakkında bugün güçlü ve alakalı hissettiren bir şeyin ipucunu verdiler. .
Şovu ilk kez gençken izledim ve erken bir satır beni etkiledi: “15 yaşındayken gittiği hiçbir yer yoktu.” Hikayenin o noktasında Eva’nın yaşını düşünmek, bazı tarihçilerin “zirveye kadar uyumak” olarak sınıflandırdığı ve onun bir sürtük ya da fahişe olduğunu gösteren ilişkilere bir kez daha bakmamıza yol açtı. Hayır – o bir kurban ve bunu tersine çevirmeyi ve kadınlığını içinde bulunduğu delikten çıkmak için bir güç olarak kullanmayı öğrendi.
“27 yaşında bir ülkenin First Lady’si olan, altıncı sınıfın üzerinde eğitim almamış bu kadının kafasından neler geçiyor? Bu yolculuk nasıl bir şey?”
PAULUS: Ve bu ölçekte bir “Evita” yapımını yöneten ilk kadınsınız.
Cannold: Bu bir onur. Ve bu prodüksiyonu bir kadın müzik süpervizörü ve Arjantinli Valeria Solomonoff da dahil olmak üzere iki kadın yardımcı koreografla birlikte yarattığım için çok heyecanlıyım. Ekibimizin kompozisyonunun “İkon olarak, beyaz bir balo elbisesi olarak, sarı bir peruk olarak sıklıkla görülen bu kadın kim?” sorusuna yeni bir katman kattığını düşünüyorum. Eva Perón, tüm bu sembollerle o kadar güçlü bir şekilde ilişkilendiriliyor ki, “Bu sembollerin içindeki insanoğlu neler yaşıyor? 27 yaşında bir ülkenin First Lady’si olan, hiçbir zaman altıncı sınıfın üzerinde eğitim görmemiş bu kadının kafasından neler geçiyor? Bu yolculuk nasıl bir şey?”
PAULUS: Koreografiden bahsettiniz – dansı gösteriye nasıl dahil ediyorsunuz?
Cannold: Bu prodüksiyonu yaratmaya başladığımızda, gösterinin mümkün olduğunca otantik Arjantinli olması benim için önemliydi. Bu duygunun bir kısmı Arjantin’in her yerinde var olan ve sevilen tangodan geliyor. Koreografi ekibimiz, tiyatro koreografı Emily Maltby ve Arjantin Rosario’dan tango koreografı Valeria Solomonoff tarafından yönetiliyor. Bu iki muazzam sanatçı, tiyatro tarzı dans ve tango için eşit parçalar olan bir kelime dağarcığı oluşturmak için dünyalarını bir araya getirdi.
Bu, bir sahneye gelip sadece “İşte tango var!” demek değildir. Tüm parçanın koreografisi boyunca tango kelime dağarcığını kullandık. Topluluk, Arjantin’den birkaç başarılı tango sanatçısı da dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanından sanatçılar içeriyor. Prova odalarımız hem İspanyolca hem de İngilizce olarak çalışmaktadır. Bu süreç çok heyecan vericiydi – müzikal tiyatro sanatçılarının tango sanatçılarından neler öğrenebileceğini ve tam tersinin ne olduğunu anlıyoruz.
PAULUS: Siz ve yaratıcı ekibin tasarım hakkında ne düşündüğünüz hakkında bize bir şeyler söyleyebilir misiniz?
Cannold: Kesinlikle – inanılmaz bir tasarım ekibimiz olduğu için şanslıyız. ART İzleyicileri, manzara tasarımcısının Jason Sherwood ve ışık tasarımcısı Bradley King olduğunu hatırlayacaktır. Ayrıca kostüm tasarımcısı Alejo Vietti, ses tasarımcısı Connor Wang, müzik süpervizörü Kristen Blodgette ve yakınlık yönetmeni Claire Warden dahil olmak üzere ART’ta yeni olan arkadaşlarımız var. Bu inanılmaz sanatçılarla çalışmaktan heyecan duyuyorum.
Ne düşündüğümüze gelince, Evita’nın etrafındaki ikonografiyi sorgulamak bizim için önemliydi. Böylece tiyatroya girdiğinizde, Eva’nın cenazesinde çiçekler haline gelen bir çiçek yatağının üzerinde boşlukta asılı duran dev beyaz bir balo göreceksiniz. Oradan, Hal Prince kara kutusuna selam veren bir alanda oynuyoruz. Büyüleyici: her şey karanlıktan çıkıyor, birdenbire farklı bir yerdeyiz.
PAULUS: Pandemi döneminde, COVID-19 krizinin ilk yıllarında tiyatro endüstrisini konu alan Apple TV belgeseli “The Show Must Go On”u yönettiniz. Bu süreç çalışmalarınızı nasıl etkilemeye devam ediyor?
Cannold: O belgeseli çektiğimde, 2020’de üç buçuk aylığına Güney Kore’deydim. Salgının çok başlarındaydı ve temelde dünyanın başka hiçbir yerinde çok az sinema vardı veya hiç yoktu. Ve Kore tiyatro topluluğunun “gösteri devam etmeli -” diyerek ileri atıldığını görmek ilham vericiydi. güvenli bir şekilde”
O geziden döndüğümde, bana sık sık protokoller ve tüm ayrıntılar soruldu, ama benim için en büyük çıkarım, Kore’de performans sanatlarının kültürel bir öncelik olduğuydu. Tiyatrolar açıkken okullar bazen kapatıldı. Bence Kore’de bir kültürün tiyatroya ihtiyacı olduğunu anlıyorlar – bu çok önemli. Ve bu ülkede sanat önemsiz görülüyordu. Tabii ki, kesinlikle kapatmamız gereken bir dönem vardı. Ama aynı zamanda Kore’deki arkadaşlarımıza bakabileceğimizi ve sanatın esas olduğu bir anlatımla yeniden inşa etmeyi öğrenebileceğimizi düşünüyorum.
PAULUS: Bana fikir veriyorsun! Sammi, seni Cambridge’e geri getirdiğimiz için çok heyecanlıyız. Acaba kapanışta, ART ile olan geçmişiniz açısından bu fırsatın sizin için ne anlama geldiğini konuşabilir misiniz?
Cannold: Benim için gerçekten dünyalara bedel. Klişe olmak istemiyorum – gerçekten ciddiyim: 18 yaşındaki halime “Hayatının hayali nedir?” ART’de ‘Evita’yı yönetmek için’ derdim. 19 yaşımda burada çalışmaya başladım ve bu çalıştığım 10. ART yapımı olacak. Buradaki prodüksiyonlar ve sizin çalışmalarınız, her şeyden önce yönetmen olmamın büyük bir nedeni. Bu yüzden çok dolu bir his veriyor.
Evita’nın yönetmeni Sammi Cannold ikonik müzikal vizyonunu American Repertory Theatre’ın Sanat Yönetmeni Diane Paulus, Terrie ve Bradley Bloom ile paylaşıyor.
Soru-Cevap
Sammi Cannold
PAULUS: “Evita” için çok heyecanlıyız. En baştan başlamak istiyorum – bize bu prodüksiyonun şimdiye kadarki yolculuğundan bahseder misiniz?
Cannold: Uzun bir yolculuk oldu: İlk kez gençken bir “Evita” prodüksiyonu gördüm. 2012’deki canlanmayı Broadway’de gördüm ve Evita’nın hikayesi beni tamamen sarstı. Sanatta bende bu kadar derinden yankı uyandıran hiçbir şeyle karşılaşmamıştım. Pek çok genç kadının olmadığı odalarda söz sahibi olmak isteyen, insanların hayatlarında bir fark yaratmak isteyen ve birçok yönden bu hırslarının yanlış anlaşıldığını hisseden genç bir kadının hikayesiydi ve ben o kadar çekildi ki.
Üniversiteye gittiğimde, “Ben sadece bir ‘Evita’ prodüksiyonu yönetmek istiyorum” diyerek herkesi delirtmiştim. 1.700 kişilik bir sahne önü tiyatromuz vardı ve oradaki muhteşem tiyatro ve performans çalışmaları departmanı sonunda bir prodüksiyon yapmama izin verdi. tezim için o tiyatroda. Parçada hala boğuştuğumuz bazı fikirlerle ilk kez o zaman dalga geçmeye başladım.
Dört yıl sonra ve ben mezun olduktan sonra, New York City Center Encores’un eski sanat yönetmeni Jack Viertel bana New York’ta nasıl bir canlanma yapmak istediğimi sordu. “Biliyorsun, ‘Evita’ en sevdiğim müzikal.” dedim. Ve bana 2019’da şovu yönetmem için hayatımı değiştiren bir fırsat verdiler. City Center’da şovları sergilemek için 10 gününüz var – bunlar tam yapımlar, ancak hızlı bir şekilde ateşleniyorlar ve bu sevincin bir parçası onlardan. Ama şimdi, daha uzun bir süreçte derinlere inme fırsatına sahip olmak – ve dört yaş büyük olmak – çok farklı hissettiriyor. Minnettarım ve çok heyecanlıyım.
Yönetmen Sammi Cannold, Fundación Eva Perón tarafından verilen oyuncak bebekle. “Serveti yeniden dağıtmakla çok ilgiliydi ve bu arzusunun bir kısmı, çok fakir bir çocukluk deneyiminden geliyordu.”
Maria Baranova’nın fotoğrafı
PAULUS: Biraz da skordan bahsedelim. Gençken canlanmayı görmeden önce müziği biliyor muydunuz?
Cannold: Sanırım, herhangi bir tiyatro çocuğu gibi, “Benim için Ağlama, Arjantin”i biliyordum. Ama bağlamı bilmiyordum ve olay örgüsünü bilmiyordum. Hikayeye ve yazarların onu nasıl anlattığına hemen bağladım. Tabii ki tüm skor ikonik ve çarpıcı.
PAULUS: Şovda onca çalışmadan sonra favori bir şarkın var mı?
Cannold: En sevdiğim şarkı “Rainbow High”. Bana göre, sayının vokal jimnastiği, Eva’nın hırsı ve duygusuyla güzel bir sinerji oluşturuyor. Bu şarkıyı seviyorum ve onu parkın dışına çıkarabilecek bir sanatçıyla çalışmak heyecan verici.
PAULUS: Skor çok içgüdüsel. Bence Andrew Lloyd Weber’in en iyilerinden biri.
Cannold: Bu benim favorim, kesinlikle. Eva’nın ruhunu yakalama şekli benim için olağanüstü. Ve Tim Rice’ın sözleri çok şiirsel, çok zekice. Bu yapımla ilgili çalışmalarım sırasında senaristlerle sohbet ettiğim için çok şanslıyım. Şovun farklı unsurlarının doğuşunu duymak ve masaya getirmeyi umduğumuz bazı fikirler hakkında geri bildirimlerini almak büyük bir hediyeydi.
Üretimimizin Hal Prince’in silinmez orijinaline saygı göstermesi de benim için önemli. Üretimimizin o yapımın torunu olmasını arzuluyoruz – Hal’in yaptığını kopyalamak anlamında değil, 40 yıl sonra yeni nesiller “Evita” ile karşılaştığında yönetmenliğinin bazı ikonik unsurlarını kutlamak istiyoruz. ”
PAULUS: Dizi için araştırma sürecinizden biraz bahseder misiniz?
Cannold: Ben çok şanslıydım. Son 12 yılda, hibe destekli araştırma yapmak, Eva’nın mirasının tarihini ve Arjantin’deki Peronizm’i derinlemesine araştırmak ve kültürel bağlamı gerçekten anlamak için dört kez Arjantin’e gittim. Bu olağanüstüydü, çünkü 1940’larda ve 50’lerde Peron’un altında yaşayan insanların çoğu benimle ve bu araştırma gezilerinin ikisinde lider olan dizinin yönetmen yardımcısı Rebecca Aparicio ile konuşmaya istekliydi. Hala çok canlı olan tarih hakkında sohbetler yapmak inanılmazdı. Bu rejimin ve Eva’nın First Lady olarak saltanatının – hem iyi hem de kötü – etkisi hala hissedilir. Ayrıca o dönemin fiziksel kanıtlarını bulmak ve üretimle paylaşmak için birçok antika pazarını ziyaret etmeliyim.
“Evita” prova odasında antika Arjantin kimlik kartları.
Maria Baranova’nın fotoğrafı
PAULUS: Ne buldun?
Cannold: Pek çok harika şey: Fundación Eva Perón tarafından çocuklara verilen bir oyuncak bebek, çocuklara verdiği her şeyi anlatan resimli kitaplar – çok fazla propaganda yapıldı. Ama biliyorsun, o gerçekten bir Robin Hood’du. Zenginliği yeniden dağıtmakla çok ilgiliydi ve bu arzunun bir kısmı, çok fakir bir çocukluk deneyiminden geliyordu. Nedense bu antika pazarlarında çok sayıda eski kimlik kartı satılıyor, bu yüzden Arjantin’e her gidişimde birazını geri getirdim. Karakterlerini geliştirmek için bir başlangıç noktası olarak kullanmaları için onları topluluğa veriyorum. Bununla çok eğlendiler.
PAULUS: Bu harika.
Cannold: Bana göre, bu tarihin gerçekmiş gibi hissettirilmesiyle ilgili. Bu olayları gerçekten yaşayan insanlara karşı bir sorumluluğumuz var: onların hikayelerini doğru bir şekilde, gerçekliği olabildiğince nesnel bir şekilde tasvir ederek anlatmalıyız. Aynı zamanda, “Evita”nın pek çok prodüksiyonunu izledim ve onlar hakkında çok düşünceliyim, çünkü hikayenin bu kişinin sadece “kendi yolunda uyuyan” bir kadın bakış açısıyla anlatıldığını gördüm. üst” ve daha fazlası değil. Bir metnin bundan çok daha fazlasını söyleyen yorumu beni rahatsız ediyor ve bu yapımda bu anlatıyı alt üst etmeye çalışıyoruz.
PAULUS: Sence “Evita”nın hangi unsurları bugün içinde yaşadığımız anla örtüşüyor?
Cannold: Eva’nın ataerkil bir toplumda yaşayan genç bir kadın olarak gidişatının 2023 yılında sayfadan atladığını düşünüyorum. Müzikal 1970’lerde yazıldı, ancak yazarlar bu genç kadının iktidara yükselişi hakkında bugün güçlü ve alakalı hissettiren bir şeyin ipucunu verdiler. .
Şovu ilk kez gençken izledim ve erken bir satır beni etkiledi: “15 yaşındayken gittiği hiçbir yer yoktu.” Hikayenin o noktasında Eva’nın yaşını düşünmek, bazı tarihçilerin “zirveye kadar uyumak” olarak sınıflandırdığı ve onun bir sürtük ya da fahişe olduğunu gösteren ilişkilere bir kez daha bakmamıza yol açtı. Hayır – o bir kurban ve bunu tersine çevirmeyi ve kadınlığını içinde bulunduğu delikten çıkmak için bir güç olarak kullanmayı öğrendi.
“27 yaşında bir ülkenin First Lady’si olan, altıncı sınıfın üzerinde eğitim almamış bu kadının kafasından neler geçiyor? Bu yolculuk nasıl bir şey?”
PAULUS: Ve bu ölçekte bir “Evita” yapımını yöneten ilk kadınsınız.
Cannold: Bu bir onur. Ve bu prodüksiyonu bir kadın müzik süpervizörü ve Arjantinli Valeria Solomonoff da dahil olmak üzere iki kadın yardımcı koreografla birlikte yarattığım için çok heyecanlıyım. Ekibimizin kompozisyonunun “İkon olarak, beyaz bir balo elbisesi olarak, sarı bir peruk olarak sıklıkla görülen bu kadın kim?” sorusuna yeni bir katman kattığını düşünüyorum. Eva Perón, tüm bu sembollerle o kadar güçlü bir şekilde ilişkilendiriliyor ki, “Bu sembollerin içindeki insanoğlu neler yaşıyor? 27 yaşında bir ülkenin First Lady’si olan, hiçbir zaman altıncı sınıfın üzerinde eğitim görmemiş bu kadının kafasından neler geçiyor? Bu yolculuk nasıl bir şey?”
PAULUS: Koreografiden bahsettiniz – dansı gösteriye nasıl dahil ediyorsunuz?
Cannold: Bu prodüksiyonu yaratmaya başladığımızda, gösterinin mümkün olduğunca otantik Arjantinli olması benim için önemliydi. Bu duygunun bir kısmı Arjantin’in her yerinde var olan ve sevilen tangodan geliyor. Koreografi ekibimiz, tiyatro koreografı Emily Maltby ve Arjantin Rosario’dan tango koreografı Valeria Solomonoff tarafından yönetiliyor. Bu iki muazzam sanatçı, tiyatro tarzı dans ve tango için eşit parçalar olan bir kelime dağarcığı oluşturmak için dünyalarını bir araya getirdi.
Bu, bir sahneye gelip sadece “İşte tango var!” demek değildir. Tüm parçanın koreografisi boyunca tango kelime dağarcığını kullandık. Topluluk, Arjantin’den birkaç başarılı tango sanatçısı da dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanından sanatçılar içeriyor. Prova odalarımız hem İspanyolca hem de İngilizce olarak çalışmaktadır. Bu süreç çok heyecan vericiydi – müzikal tiyatro sanatçılarının tango sanatçılarından neler öğrenebileceğini ve tam tersinin ne olduğunu anlıyoruz.
PAULUS: Siz ve yaratıcı ekibin tasarım hakkında ne düşündüğünüz hakkında bize bir şeyler söyleyebilir misiniz?
Cannold: Kesinlikle – inanılmaz bir tasarım ekibimiz olduğu için şanslıyız. ART İzleyicileri, manzara tasarımcısının Jason Sherwood ve ışık tasarımcısı Bradley King olduğunu hatırlayacaktır. Ayrıca kostüm tasarımcısı Alejo Vietti, ses tasarımcısı Connor Wang, müzik süpervizörü Kristen Blodgette ve yakınlık yönetmeni Claire Warden dahil olmak üzere ART’ta yeni olan arkadaşlarımız var. Bu inanılmaz sanatçılarla çalışmaktan heyecan duyuyorum.
Ne düşündüğümüze gelince, Evita’nın etrafındaki ikonografiyi sorgulamak bizim için önemliydi. Böylece tiyatroya girdiğinizde, Eva’nın cenazesinde çiçekler haline gelen bir çiçek yatağının üzerinde boşlukta asılı duran dev beyaz bir balo göreceksiniz. Oradan, Hal Prince kara kutusuna selam veren bir alanda oynuyoruz. Büyüleyici: her şey karanlıktan çıkıyor, birdenbire farklı bir yerdeyiz.
PAULUS: Pandemi döneminde, COVID-19 krizinin ilk yıllarında tiyatro endüstrisini konu alan Apple TV belgeseli “The Show Must Go On”u yönettiniz. Bu süreç çalışmalarınızı nasıl etkilemeye devam ediyor?
Cannold: O belgeseli çektiğimde, 2020’de üç buçuk aylığına Güney Kore’deydim. Salgının çok başlarındaydı ve temelde dünyanın başka hiçbir yerinde çok az sinema vardı veya hiç yoktu. Ve Kore tiyatro topluluğunun “gösteri devam etmeli -” diyerek ileri atıldığını görmek ilham vericiydi. güvenli bir şekilde”
O geziden döndüğümde, bana sık sık protokoller ve tüm ayrıntılar soruldu, ama benim için en büyük çıkarım, Kore’de performans sanatlarının kültürel bir öncelik olduğuydu. Tiyatrolar açıkken okullar bazen kapatıldı. Bence Kore’de bir kültürün tiyatroya ihtiyacı olduğunu anlıyorlar – bu çok önemli. Ve bu ülkede sanat önemsiz görülüyordu. Tabii ki, kesinlikle kapatmamız gereken bir dönem vardı. Ama aynı zamanda Kore’deki arkadaşlarımıza bakabileceğimizi ve sanatın esas olduğu bir anlatımla yeniden inşa etmeyi öğrenebileceğimizi düşünüyorum.
PAULUS: Bana fikir veriyorsun! Sammi, seni Cambridge’e geri getirdiğimiz için çok heyecanlıyız. Acaba kapanışta, ART ile olan geçmişiniz açısından bu fırsatın sizin için ne anlama geldiğini konuşabilir misiniz?
Cannold: Benim için gerçekten dünyalara bedel. Klişe olmak istemiyorum – gerçekten ciddiyim: 18 yaşındaki halime “Hayatının hayali nedir?” ART’de ‘Evita’yı yönetmek için’ derdim. 19 yaşımda burada çalışmaya başladım ve bu çalıştığım 10. ART yapımı olacak. Buradaki prodüksiyonlar ve sizin çalışmalarınız, her şeyden önce yönetmen olmamın büyük bir nedeni. Bu yüzden çok dolu bir his veriyor.